Hans Meganck, welzijnswerker en docent, laat zich vrijwillig opnemen in een Vlaams psychiatrisch centrum. Hij heeft de symptomen van een depressie en zoekt een zorgzame plaats om tot rust te komen.

Omwille van een wachttijd in het behandelingstraject belandt hij in 'fase nul', waarin mensen haast uitsluitend op zichzelf zijn aangewezen. Het dal wordt dieper en dieper. Samen met de depressie groeit het ongenoegen over de hedendaagse psychiatrische behandeling. Het wordt evenwel geen klaagzang. Door een voortgezette intensieve therapie leert Hans hoe hij met zijn depressie kan omgaan. Tegelijkertijd groeit ook een verbondenheid in kwetsbaarheid, met lotgenoten en behandelaars. Er ontstaat een engagement om iets te doen voor andere mensen met psychische problemen.

In deze openhartige en lucide getuigenis deelt Hans zijn ervaringen, inzichten en aanbevelingen, die een depressie kunnen helpen voorkomen en behandelen. De kritische reflecties van Hans worden deskundig geduid door zorgprofessionals die betrokken waren bij het proces van herstel. Depressief wil op een positieve manier de stigma's en taboes doorbreken waarmee mensen met psychische problemen nog steeds geconfronteerd worden. Zowel lotgenoten als de mensen die hen omringen, professionals in de geestelijke gezondheidszorg, ervaringsdeskundigen en behandelaars in de psychiatrische zorg, opleidingsverantwoordelijken, beleidsverantwoordelijken, ..., kunnen zich hier laten inspireren in hun zoektocht naar een meer herstelgerichte zorg.